سنتز و کاربرد پلیمرهای خودرنگ

پلیمرهای دارای استخلافهای رنگی از جمله مواد مهم در تصویر برداری‌های پزشکی، تقویت سیگنال در تشخیص‌های بیولوژیکی، مواد فوتوکرومیک و مطالعه فلوروسنتی دینامیک پلیمرها هستند. اغلب، قرار گرفتن تعداد بسیار محدود و دقیقاً معینی از مولکول رنگ در محلی کاملاً مشخص از زنجیره پلیمری مانند انتهای زنجیر یا در محل اتصال دو قطعه مختلف در کوپلیمرها، اهمیت بسیار زیادی دارد. با توسعه یافتن روش‌های پلیمریزاسیون زنده/کنترل شده، عامل‌دار کردن پلیمر در نواحی مذکور و همچنین کنترل وزن مولکولی پلیمر، امکان پذیر است. این مقاله به بررسی روشهای عملی که به متصل شدن تنها یک مولکول رنگ به هر زنجیر پلیمری منتهی می‌شود، می‌پردازد. مولکول رنگ می‌تواند در هر کدام از مراحل پلیمریزاسیون شامل مرحله آغاز، انتشار و یا پس از خاتمه پلیمریزاسیون به زنجیر پلیمر متصل گردد که به ترتیب بوسیله آغازگرها، یک مونومر عامل دار شده و یا عامل‌دار کردن پلیمر بدست آمده با مولکول رنگ، انجام می‌شود.